En toen gebeurde het. Terwijl ik stilstond kon een jongen niet meer stoppen en heeft mij compleet omver geschaatst. Ik ben op mjn pols gevallen en ik wist direct dat het niet goed was. Mijn pols had een vreemde uitstulping en ik kon hem niet meer bewegen. Gelukkig kon één van de mama's mij naar de spoed brengen en daar werden we snel geholpen. De RX bevestigde het vermoeden: gebroken. En het was een serieuze breuk dus een operatie was nodig. Vanaf nu ben ik de trotse bezitter van een plaatje en een 5-tal schroeven in mijn pols. Als ik iets doe, doe ik het direct goed.
Vanmorgen mocht ik het ziekenhuis verlaten. Met een arm in het gips.
N heeft mijn val gezien en ze was erg geschrokken. Toen ik terug thuis was, had ze het wat moeilijk en had veel nood aan knuffels. J had vooral technische vragen. En M kon er heel moeilijk mee om. Hij wou niet in mijn buurt komen en was bijna aan het wenen toen hij knuffelde met een pop. Het maakte echt wel heel erg indruk en hij had precies schrik van mij.
Intussen is hij er al wat aan gewend geraakt en heeft hij net als de rest van het gezin al op mijn gips geschreven.
