Wie had kunnen denken dat 2020 zo'n rotjaar ging worden...
De start was er wel. Mooie herinneringen aan de paar citytrips en concertjes in het begin van het jaar. Een paar daagjes puur genieten in Disneyland Parijs.
En dan begin maart lockdown...
Sociale contacten die niet meer irl mogelijk zijn, vrienden die geen vrienden bleken te zijn, alles viel weg. Tel daar dan nog het overlijden van mijn oma bij en amper mogelijkheid om afscheid te nemen. De zoveelste tegenslag ivm gezondheid in de familie. Niet iets om vrolijk van te worden.
Bijna een jaar verder zie ik het somber in.
De toekomst van de kinderen is niet iets om naar uit te kijken.
In plaats van te genieten van samen zijn met vrienden, losbreken van thuis,... zitten ze meer dan ooit thuis opgesloten.
Geen hobby's meer mogelijk, geen samenkomsten met vrienden, geen verjaardagen vieren, geen familiebezoekjes. Geen eerste keer zeuren om te mogen uitgaan. Geen kansen om een eerste vriendje of vriendinnetje mee te vragen naar de cinema of te gaan zwemmen, shoppen,...
Naast alles wat ze nu moeten missen en wat een grote impact heeft op hun ontwikkeling zullen ze ook de economische/financiële gevolgen dragen wanneer ze volwassen zijn.
Los van de gevolgen voor onze kinderen zie ik ook het grotere geheel. En maak ik me daar heel erg zorgen over.
De maatschappij die stilletjes aan gelooft dat deze maatregelen normaal zijn. Die je er op aan kijkt als je zaken kritisch durft bekijken. De heksenjacht op wie zogezegd geen 'burgerzin' vertoont. De kliklijnen. De angst voor de medemens die in de hand gewerkt wordt door virologen, de media,...
Geen fraai beeld.
Beangstigend hoe de roep om controle en repressie zo hard klinkt. Hoe 'schuldigen' verketterd worden om iets wat nog geen jaar geleden heel normaal was. Hoe verdeeldheid wordt gezaaid en omarmd.
En intussen zitten we met een boom vol pakjes en geen mogelijkheid om de met liefde gekozen geschenken te overhandigen aan de personen die we graag zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten