Je start met 13 monsters verdeelt over 6 kaartjes voor elk monster. Die gooi je allemaal door elkaar. En dan spelen we memory. Maar niet zomaar memory. Je moet 2 kaartjes bij elkaar zien te krijgen die een match zijn. Bv 2 ogen van hetzelfde monster, 2 voeten van een ander monster. Per setje kan je zo een apart monster opbouwen.
Wanneer je een volledig monster hebt gebouwd, dus 6 kaarten van max 3 verschillende monsters, kan je extra acties doen, afhankelijk van de sterkte van je monster (maw uit hoeveel verschillende monsters je nieuwe product bestaat speelt een rol).
Je kan een ander gaan aanvallen. Daarbij gooi je de dobbelstenen en probeer je zo hoog mogelijk te gaan met dobbelstenen van hetzelfde aantal ogen. Die worden dan opgeteld en daar moet de verdediger boven gaan met zijn dobbelstenen. Het aantal keer dat je mag gooien is afhankelijk van het aantal gelijke symbooltjes op je monster, je kiest zelf hoeveel en welke dobbelstenen je opnieuw gooit. Diegene die verliest, moet een setje afgeven aan de winnaar, waarbij de winnaar kiest welk setje hij wil van het monster (of een apart setje) dat hij aangevallen heeft.
Je kan ook monsters veranderen door bv voeten van de ene naar de andere te verplaatsen, zodat je een sterker monster hebt. En de ghost kan ook nog iets extra doen door te exploderen.
Het spel gaat door tot alle monsterstukjes gematcht zijn bij de memory. De winnaar is diegene met de meeste punten waarbij een nieuw monster samengesteld uit 3 andere monsters voor 10 telt, eentje van 2 verschillende monsters voor 20, een echt monster voor 30 en de 'ghost', het 13e monster, voor 60.
Het concept klinkt leuk.
Maar bij het spelen bleek al snel dat het minder goed uitgewerkt was. De memory-puzzel bleek geweldig moeilijk te zijn. 13 verschillende monsters die dan nog eens erg goed op elkaar lijken. En waarbij je dan niet enkel een ander deeltje van dat monster moet vinden, maar echt het andere deeltje dat gelijkwaardig is. Dat zorgt er voor dat het spel héél traag op gang komt en veel langer dan nodig duurt. Er bestaat een variant waarbij iedereen al start met 1 paar 'haren', 1 paar 'ogen' en 1 paar 'voeten'. Maar dan nog blijft het moeilijk.
De aanvalsfase is dan eerder compleet het tegenovergestelde en hangt puur af van dobbelgeluk. Je zal dus al niet snel geneigd zijn om aan te vallen omdat de kans groot is dat je zelf je setje van je monster verliest.
Het komt er dus op neer dat het memory-deel te moeilijk is om echt leuk te zijn. En dat het aanvalsgedeelte veel te random is voor alle moeite die je moest doen om je monster samen te stellen.
Het enige positieve dat ik kan bedenken is het mooie artwork en de mogelijkheid om zelf monsters te bouwen die visueel wel pareltjes kunnen zijn.
Dit spel ga ik dus niet backen en ga ik ook niet aanraden aan andere spelers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten