We zullen het maar zo noemen: een herfstdipje. Eigenlijk is het meer een 'corona'-depressie. Al enkele weken rotslecht slapen, huilen voor stomme dingen of zelfs gewoon uit het niets, weinig fut, mij niet kunnen concentreren op een boek terwijl ik zo graag lees,... Kortom mij niet goed in mijn vel voelen. Omdat ik merkte dat het niet betert dan toch maar bezoekje aan de dokter gebracht. Die heeft me een paar dagen thuis gezet, met slaapmedicatie. En me op het hart gedrukt om echt te rusten en te zorgen voor ontspanning.
Om thuis de puberdrukte toch even te ontsnappen ging ik met P deze voormiddag op stap. Even gedachten uitzetten, tijd voor mezelf, foto's nemen. Het deed deugd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten