Post-virale ataxie

Een mond vol voor iets wat helemaal niet leuk is. En het is niet de eerste keer dat M last heeft van een post-virale ataxie.
Hij was ziek terug gekomen van kamp en we merkten wel dat het niet zo goed ging. Na lang twijfelen toch beslist om met het hele gezin op bezoekdag te gaan bij de scouts en 's avonds dan toch nog naar de huisartsenwachtpost geweest. Een luchtwegeninfectie, op zich niet zo erg. Maar zoals al eerder gebeurde kreeg M er een extra bovenop. En zelfs nu, zoveel uur later, is hij nog altijd niet hersteld. Zijn bewegingen blijven houterig, hij blijft moeite hebben om op zijn benen te blijven staan en/of zijn evenwicht te bewaren. Hij was helemaal in paniek, net zoals de andere keren. Het is echt wel hartverscheurend om hem dat te zien doormaken. Hij bleef maar zeggen 'Bang, bang'. Zelfs wanneer hij wat rustiger werd op mijn schoot en ik hem vroeg of hij al wat minder bang was, zei hij 'Altijd bang, zoveel bang' :-(
Dinsdag gaan we bellen naar het UZ voor nog maar eens een afspraak bij de kinderneurologe. Wordt jammer genoeg vervolgd.