Zaterdag werd P gecastreerd. We bleven het uitstellen omdat we allebei niet zo overtuigd waren om een ingreep te laten uitvoeren. Maar het beleid bij de hondenopvang is gewijzigd en ze neemt nu alleen nog gecastreerde reutjes. En aangezien we wel tevreden zijn van de opvang, gingen we akkoord.
Castratie, het wordt gepromoot als standaardingreep. Reutjes zouden nadien ook rustiger, aanhankelijker en minder dominant zijn. Bij een kleine groep heeft de ingreep een heel ander effect.
Zo ook bij P. De eerste dag dachten we nog aan last van de narcose, pijn,...
Maar het werd mij al snel duidelijk dat er meer aan de hand was. P bleef maar beven, kroop rond met de staart tussen de poten, was heel angstig. En meer, hij beet ons als we probeerden dichterbij komen. Trauma door de ingreep, dierenarts bevestigde ons vermoeden. P denkt dat wij hem 'gestraft' hebben en is nu heel bang dat we hem opnieuw pijn gaan doen. Om dit te voorkomen gromt hij, laat zijn tanden zien en bijt ook effectief. Google leverde mij het woord angstagressie op.
Onze spring-in-t-veld is plots een grommend monster geworden.
Wat nu? Proberen zijn vertrouwen terug te winnen. Zijn grenzen respecteren zonder de nodige zorgen te ontzeggen (medicatie toedienen,...). En véél geduld. Zelfs dan is het helemaal niet zeker dat we ons kwispelstaartje ooit terug gaan zien.
Ik mis mijn vrolijke vriendje...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten