Hoe begin je te schrijven over een film die je zo geraakt heeft. Een film die onder je huid kruipt. Een film waarvan je nog uren later de beelden niet uit je hoofd kan zetten.
Misschien beginnen met de titel Any Day Now. En een korte samenvatting.
De jaren '70. Een jongen met down (Marco) wordt verwaarloosd en wanneer de moeder opgepakt wordt, wordt hij onder de hoede genomen door de buurman, een homo-koppel. Een jaar lang mag hij proeven van een echte thuis. Tot de rechtbank hen verbiedt om nog langer voor hem te zorgen, op basis van vooroordelen. Ze moeten vechten om hun zoon thuis te brengen...
Het vraagt wat aanpassing om terug te gaan naar de jaren '70.
Maar de film trekt je mee in het klimaat van die tijd. In het begin lijkt het alsof de jongen met down als een stereotiep karakter wordt neergezet, maar dat gevoel verdwijnt volledig naarmate de film vordert. De beelden laten je toe om je helemaal in de leefwereld van Marco in te leven. Het geluk maar nog veel meer het gevoel van alleen te zijn, van hoop die de grond ingeslagen wordt, van het beetje geluk dat weggevaagd wordt.
Naast het verhaal van Marco, is er ook het verhaal van het homo-koppel Rudy en Paul. Het gevecht dat ze moeten leveren tegen de buitenwereld die hen als rariteit beschouwd. Van een koppel die alle liefde en gezinsgeluk moeten opgeven omdat de maatschappij zoveel vooroordelen heeft.
Het verhaal van een gezin dat uit elkaar gerukt wordt omdat ze niet het "ideaalbeeld" zijn.
Dat deze film gebaseerd is op een waargebeurd verhaal maakt het nog veel aangrijpender.
Geen feel-good movie, maar rauwe realiteit.
Het feit dat het de dag van vandaag nog altijd sociaal en wettelijk moeilijk is, maakt het een belangrijk verhaal om te blijven vertellen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten