Bon Iver in het Sportpaleis

In 2012 gingen we voor de 1e keer naar een concert van Bon Iver. Toen ging het concert door in de Lotto Arena, kleinere zaal. Daarna zagen we ze nog eens. En gisterenavond dus nogmaals.
In al die jaren zijn ze gegroeid. Zowel van venue als in show. Maar of dat altijd een goeie zaak is...
Er waren kippenvel-momenten, maar even goed momenten en liedjes die mij niet konden bekoren.
Het eerste concert in 2012 was intiem en bombastisch tegelijk. 
Dit concert was een elektronische show.
En het moet gezegd, de lichtshow was fantastisch. Wauw, hoe de lichten mee gingen in het gevoel. Soms donker met een spotlight, soms over the top. Veel beweging in verlichting, mee op de muziek.
De opener van de avond was een ouder nummer en daar vonden we nog de bombastische ondertoon.
Bon Iver durfde een aantal gekende nummers op een andere manier brengen. Dat toont lef. Maar net omdat ze die brachten met veel elektronische invloeden, ging de essentie van de nummers soms verloren.
Sowieso ben ik eerder fan van hun vroegere werk, zonder de zware elektronische muziek. Al zijn die meer elektronische nummers zeker niet slecht. 
Gelukkig werd naar het einde van de set een aantal hits toch puurder gebracht. De grootse elektronische invloeden verdwenen en het kwam neer op de essentie van een stem ondersteund door muzikanten. De breekbare nummers die net daarom zo sterk zijn. Of hoe ze in een vol sportpaleis toch ook een meer intieme sfeer kunnen creëren.