Mijn opa zit sinds dinsdag in het rusthuis. Het ging gewoon niet meer om hem thuis te houden. Na maanden in het ziekenhuis op een plaatsje in het rusthuis gewacht te hebben is het dan eindelijk zover.
Gisteren zijn we hem gaan bezoeken. Van de grappenmakende opa is hij veranderd in een oud mannetje. Het verschil met een 2 maand geleden is enorm. Praten gaat moeilijk, stappen nog moeilijker. Hij is verward en beseft niet goed waar hij is.
Gelukkig herkende hij ons onmiddelijk, iets wat ook niet meer evident is.
Het is toch pijnlijk om een geliefd familielid zo te zien aftakelen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
dikke knuf, lieze!
spijtig genoeg ken ik het gevoel, mijn peter (broer van mijn vader) herkent me al jaren niet meer en heeft nooit beseft dat ik mama geworden ben...
zoiets is heel moeilijk voor de mensen die 'achterblijven', want je raakt iemand kwijt die er fysiek nog wel is, maar de kern is verdwenen, zomaar...
Dat zijn zo van die dingen in het leven...
Sterkte Lieze!
Een reactie posten