J in het park

Winter is het nog niet geweest en daar is de lente al in aantocht. Ideaal om op een zondagnamiddag in het park te gaan spelen. Het was vandaag enkel J. En hij genoot echt van het spelen, fietsen, klimmen,...

Als ie maar geen voetballer wordt...

Rond 16u telefoon van school. J was tegen de muur gevallen. Een echte brokkenpiloot want zijn bril is kapot en hij zou wel pijn hebben. Een uurtje later konden we hem gaan oppikken van de opvang. Een blauw oog, gezwollen oogkas en een wonde rijker.
Ondanks dat hij nog wat bleek ziet en wat pijn heeft, kan hij alweer lachen. Het is de schuld van de muur en hij wil nog altijd later voetballer worden. Stoere jongen!

Fotomodel?

Er stond een oproep in de krant voor een dag als model voor H&M. Voor kinderen tussen 4 en 12 jaar.
We hebben getwijfeld of we M zouden inschrijven. Het is een schoon ventje, al zeg ik het zelf. Hij vindt aandacht meestal wel leuk. En het zou een mooi statement zijn dat ook kinderen met down gewoon kind zijn. Aan de andere kant staat hij niet altijd even graag op foto en zou het wel eens wat te overweldigend kunnen zijn als hij er uit gekozen wordt.
Maar hij was enthousiast toen ik de foto's nam om hem in te schrijven, dus we hebben dit dan ook effectief gedaan. De onderste foto heeft het gehaald.
Nu hopen en duimen dat hij er bij is.

Gabriel Rios

Vol verwachting keken we uit naar het concert van Gabriel Rios.
Het voorprogramma was Hydrogen Sea. B kon dit wel smaken, ikzelf vond er niets aan. En aan het aantal mensen die opstonden en eerst nog iets gingen drinken te zien, was ik niet de enige die toch zijn bedenkingen had bij de keuze van het voorprogramma.
Daarna volgde Gabriel Rios himself. De zang was goed, de muzikanten waren echt goed. Maar de songkeuze en tussenteksten, daarbij ging hij wat de mist in.
Hij wou de nummers voor de nieuwe cd spelen en aftoetsen bij het publiek. En die nummers waren ook wel goed. Maar mensen willen ook wel eens een bekend nummer horen. Het verschil in applaus was dan ook goed te horen na de hit 'Gold'. Precies een 'aaaaah eindelijk'-gevoel.
De bindteksten, daar ging het naar mijn gevoel volledig fout. Enkel in het Engels, constant verwijzen naar New York terwijl Gent toch ook wel een beetje zijn thuishaven is en hij dus een "thuismatch" speelde. Weinig interactie met het publiek, veel herhaling en pauzeren om dan toch het verhaal af te maken,...
Ons gevoel na het concert: niet slecht. Maar hij heeft niet echt aan onze verwachtingen voldaan.

De zeelucht opsnuiven



Een rustige zondag, zonder verplichtingen. Een prachtig winterzonnetje aan een blauwe hemel. Dat vraagt om een strandwandeling.

Na de middag dus de auto in, richting Oostende. Toen we daar toekwamen waren er wel al een aantal donkere wolken, maar dat kon de pret niet bederven. De kinderen konden zich volledig uitleven. Schelpen zoeken, voetballen, wachten tot de zee over hun laarzen stroomt en dan weglopen,... Gewoon heerlijk spelen. Ook voor ons was het genieten. Eens geen ruziënde kindjes maar 3 leuk samenspelende brusjes. Wij twee, samen ontspannen kunnen wandelen.
En hoewel er koude regendruppels vielen en er wat wind stond, hoorden we geen geklaag. Of toch wel, toen we terug stapten naar de auto.
Bij een strandwandeling hoort ook een warme chocomelk gaan drinken. Lekker opwarmen. En toen brak de zon opnieuw door en vroegen ze om nog even op het strand te mogen voetballen. Natuurlijk konden we daar geen nee tegen zeggen.
Na een heerlijke middag moesten we toch terug huiswaarts. Met 3 vermoeide maar vooral gelukkige kindjes op de achterbank.