Kappersbezoek

Gisterenavond gingen we naar de kapper. Het was echt dringend tijd dat de haartjes van M en J geknipt werden. We stellen het altijd zo lang mogelijk uit, omdat we ons aan een scène verwachten. Ook dit keer was dit het geval.
J's haartjes werden eerst geknipt. Het begon goed, het natmaken van het haar vond hij leuk. Maar daarna begon het. Eerst een lipje trekken bij het zien van de schaar, daarna beginnen sniffen toen de kapster begon te knippen en toen werd het echt huilen. Toen zijn haartjes geknipt waren, was het gehuil over en begon hij rond te lopen.
Bij het horen van het gehuil van zijn broer begon M al een lip te trekken. Dus dat beloofde niet veel goeds. En ja hoor, hij moest nog maar in de stoel gaan zitten en hij gooide zich achterover. Wenen, tegenspartelen, roepen,... Het hele register werd opengetrokken. De kapster was klaar en M begon te kalmeren. Het moment dat er betaald werd kon er al een lachje af. En toen ik hem in de auto zette was hij aan het stralen en zwaaide hij mooi dada.
Het grote verdriet was dus gauw vergeten.
En toen er 's avonds tagliatelli met bolognèsesaus op het menu stond werd het nieuwe kapsel al vakkundig herschapen tot een roodharige massa.